معنی روفت گر - جستجوی لغت در جدول جو

روفت گر

لغت نامه دهخدا

رفتگر

مامور شهرداری که کارش جاروب کردن خیابان ها و کوچه ها است، سپور

فرهنگ فارسی عمید

پوست گر

پوست پیرا، دباغ

فرهنگ فارسی عمید

سفت گر

(سُ گَ)

مرکّب از: سفت ’سفتن’ + گر، پسوند شغل و مبالغه، (از حاشیۀ برهان قاطع چ معین)، شخصی را گویند که مروارید و مرجان و امثال سوراخ میکند. (برهان) (انجمن آرای ناصری)

لغت نامه دهخدا

دویت گر

(دَ گَ)

دوات گر. آنکه دواتها را سازد. (از آنندراج) :
کی از دویت گر خود مرا گذر باشد
به خون خود بدهم خط دویت گر باشد.
سیفی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

کوفت گری

(گَ)

تذهیب و طلاکوبی. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

روفتگری

(تَ / تِ گَ)

روفته گری. رفته گری. رفتگری. عمل و شغل رفتگر. (از یادداشت مؤلف). رجوع به رفتگر و روفتگر شود

لغت نامه دهخدا

دوات گر

(دَ گَ)

آن که دواتها را بسازد، و دویت گر امالۀ آن. (آنندراج). دواتساز، آنکه از برنج ظرفهای چون آفتابه و سماور و سینی و گلدان و غیره کند و نیز ظروف فلزین را آب نقره دهد. آنکه از فلزات چون نقره وطلا و روی و برنج، ادوات و آلات و اوانی کند. زرگر.
- بازار دواتگران، نام بازاری به تهران. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

روفتگی

(تَ / تِ)

رفتگی. (از یادداشت مؤلف). رجوع به رفتگی شود

لغت نامه دهخدا

روی گر

(گَ)

سفیدگر. آنکه با قلعی ظروف مسین را انداید و سفید کند. (از یادداشت مؤلف). صفار و قلعین گر. (ناظم الاطباء). آنکه ظروف فلزی را سفید کند. (فرهنگ فارسی معین) : یعقوب لیث پسر روی گری بود. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 387)

لغت نامه دهخدا

رفتگر

(رُ گَ)

مأمور تنظیف. (لغات فرهنگستان). جاروب کش. (فرهنگ رازی). سپور که بر عمل جاروکشی و رفتن معابر عام گمارده شده است. مأمور شهرداری که خیابانها وکوچه ها را جاروب و تمیز کند. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

کوفت گر

(گَ)

طلاکوب. مذهّب. (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا